Met het neoliberalisme kwam ook de ellende binnen in het onderwijs. Dat er wel wat verbeterd kon worden was zonneklaar, maar helaas waren de ogen op de Angelsaksische wereld gericht en dat is nou net niet zo’n goed voorbeeld. En terwijl iedereen allang wist dat al die “vernieuwingen” in het onderwijs eerder tot verslechtering dan tot verbetering hebben geleid bestond Paul Rosenmüller het een paar jaar geleden om toch weer Engeland als lichtend voorbeeld aan te wijzen. Maar ja, hij vond het Cola schenken op scholen ook al geen slechte zaak.

Finland staat wereldwijd aangeschreven als land met het beste onderwijs, ook nog voor iedereen toegankelijk en zeker niet duur. Hier schieten particuliere scholen uit de grond, wordt massaal bijles gegeven, maar voor de ouders die dat niet kunnen betalen resteert de buurtschool waar je van moet hopen dat die nog wat leerkrachten met kennis en vaardigheden heeft weten te behouden. De kans is inmiddels groot dat hun kinderen òf bij gebrek aan een leerkracht les krijgen van een ouder die na twee middagen “klaar is gestoomd” voor het onderwijs, òf van een door de bankencrisis ontslagen gefrustreerd figuur die zijn Wall Street-droom zag verdampen. Of naar huis gestuurd omdat ook die krachten niet voor handen waren.

Ons onderwijs maakt onnozel werd afgelopen week in de VK betoogd. Als reactie werd een Twents spreekwoord aangehaald waarin werd gesteld dat kennis niet nodig is als je rijk genoeg bent. Een waarheid als een koe als je kijkt naar ons rijke landje.
De tweedeling zet zich hier onverdroten voort, de rijken rijker, de armen armer. De kans om rijk te worden is er nog wel, de kans om armer te worden is flink groter. Dat de Finnen het zoveel beter doen -beter onderwijs, minder uren werken en gelukkiger dan wij- komt mede door hun gelijkheidsstreven, het is een socialistisch ingesteld land. Op school krijgen kinderen één deel van de dag kennis aangedragen, het andere deel worden de kinderen die het niet konden bijbenen door de onderwijzer individueel bijgespijkerd. Geen huiswerk, geen bijles en allemáál beter opgeleid van school dan hier.
Ook onvoorstelbaar hier, zij hebben een vrouw als minister-president, Sanna Marin, 34 jaar oud en belangrijker, een socialist zoals je ze hier amper meer ziet.

Tekort aan personeel in het onderwijs en in talkshows opgeroepen “deskundigen” wijzen meteen op het hoge aantal mensen dat er in deeltijd werkt. De verwende prinsesjes zoals een columniste hen noemt willen niet werken en het tekort zou gelijk zijn opgelost als zij dat wel zouden doen.
Zo eenvoudig zit de wereld niet in elkaar. Trump twitterde over luie Fransen, want die werken maar 32 uur. Maar de Fransen zijn in die 32 uur wel productiever dan de Amerikanen met hun lange dagen waarin zij blijkbaar niet zoveel werken. Uit onderzoek is hetzelfde naar voren gekomen. Mensen zijn productiever in een 4 daagse werkweek dan in een 5 daagse. En gelukkiger.

Toyota voerde in haar Zweeds servicecenter al in 2003 een verkorte werkdag in. Werknemers productiever en gelukkiger, maar ook de winst nam toe. Hier roept iedereen dat hij of zij zo hard werkt, maar wat is dat hard werken dan? Veel uren aanwezig zijn zegt niets tonen de Amerikanen aan. De voormalig ceo van ING Tilmant beweerde dat hij bijna 24 uur per dag werkte. Hij vond dat zijn nachtrust ook in het belang van de bank was en dus eveneens tot werktijd gerekend mocht worden. Echt hard werken doen in ons land voornamelijk de mensen die het slechtst betaald worden en arbeidsmigranten. En zij krijgen ook nog het minst respect. Geluk zal hun harde werken niet brengen en Rutte 1 na Rutte 2 en Rutte 3 schraapt telkens meer van hun karige salaris af.

Finland gaat met haar nieuwe premier Sanna Marin mogelijk naar een 6-urige werkdag. Het land is al het gelukkigst en dat gaat zij nog wat vergroten. Hoewel harde klappen gehad door de crisis heeft het land haar sociale stelsel overeind gehouden en haar uitstekende onderwijs behouden.
Een belastingdruk van 50% vindt de Fin prima, ontduiken is er een schande.
Het land wist de Sovjets buiten de deur te houden door het communisme in de praktijk te brengen. Zo hadden de Russen het zelf ook moeten doen. Zij vielen er niet binnen. Het neoliberalisme na het vallen van de muur ook niet, maar Nokia kon er wel enorm opbloeien. De Finnen gaan voort op de socialistische weg, zij weten: korter werken is beter.

Minister van Volksgezondheid Hugo de Jonge kan zich beter niet profileren met zijn tekort schietende beleid op volksgezondheid, dus trok hij migratie uit de la met aandacht genererende onderwerpen. Hij wil zich goed op de kaart zetten om straks de opvolger van de naar Leeuwarden vertrokken Sybrand Buma te worden. Buma is nu burgemeester van de Friese hoofdstad, al moet hij daar zelf nog aan wennen, op de nieuwjaarsborrel noemde hij zich de burgervader van Sneek(waar zijn vader burgemeester was).

Zoals elke populist die migratie gebruikt om stemmen via de onderbuik te winnen ging ook De Jonge creatief met de feiten in de weer. Wij moeten de immigratie beperken, want wij kunnen de stroom vluchtelingen en arbeidsmigranten niet aan vindt hij. Over hoeveel vluchtelingen heeft hij het? Dat had hij wel even mogen vertellen zodat iedere Nederlander zou weten dat de 272.000 migranten die in 2019 naar ons land kwamen voornamelijk géén vluchtelingen zijn. Vanuit de EU kwamen 115.000 mensen naar ons land, dankzij het vrije verkeer tussen de EU-landen. Voor werk en studie kwamen zo’n 107.000. Dan keerden er nog 34.000 Nederlandse emigranten terug en zochten 16.000 vluchtelingen (inclusief nareizigers voor gezinshereniging) hier hun heil. Slechts 5000 vluchtelingen kregen vorig jaar een verblijfsvergunning.
Er vertrokken 150.000 mensen, Nederlandse gelukszoekers en immigranten die terugkeerden naar hun land van oorsprong.
De Jonge bracht zijn verhaal zo dat zijn toehoorders wel moesten concluderen dat de immigratie voor het grootste deel uit vluchtelingen zou bestaan. In werkelijkheid is hun aantal nog geen 6%. Zo wakkerde hij het xenofobe vuurtje verder aan. En de arbeidsmigranten zijn de welkome arbeidskrachten van de bouwers en boeren, de lieden die zo op handen gedragen worden als zij het Malieveld bezetten. Beide beroepsgroepen verdienen goud aan de onderbetaalde en uitgebuite arbeidsmigranten en De Jonge en zijn partij gaan hen echt niet tegen zich in het harnas jagen. Maar hij wekt bewust de indruk dat alle ellende op de arbeidsmarkt de schuld van die arbeidsmigranten is en houdt zo de boeren en bouwers buiten schot. Alle werkgevers hebben trouwens belang bij de arbeidsmigrant, want die zorgt er mede voor dat er ruimte blijft op de arbeidsmarkt en de lonen dus laag kunnen blijven.

De massa studenten uit het buitenland drukt stevig op de begroting. Er wordt massaal gebouwd aan wooneenheden voor studenten. Die worden voor de maximumprijs verhuurd en de overheid betaald dan een flink percentage als huursubsidie. De studieplaatsen kosten natuurlijk ook het nodige, maar hierover hoor je dan weer niets. Alleen dat er overal in het (steenkolen-)Engels wordt lesgegeven is een item.
Dat het aantal vluchtelingen nog niet de helft bedraagt van het aantal Nederlanders dat uit Zuid-Afrika of Australië terugkeert en dan toch als groot probleem wordt neergezet is niets anders dan het oppoken van vreemdelingenhaat.

Je beschuldigd iemand van zware misdrijven. Wat doe je dan? Geef je gewapende lieden de opdracht om hem te elimineren? Nee, want dat is iets wat criminelen en dictators doen. In een rechtsstaat sleep je hem natuurlijk voor het gerecht. Maar de VS hebben onder leiding van Trump de methode van de crimineel en de dictatuur gebruikt.

Het idee om de Iraanse generaal Soleimani te elimineren was Trump voorgelegd als één van een reeks mogelijkheden om Iran aan te pakken. Trump wil Iran al een tijd te grazen nemen, de boycot is hem niet genoeg en zijn Saudische vrienden willen het graag. De eliminatie was als extreem idee toegevoegd met de gedachte dat Trump zich dan zou realiseren dat agressief ingrijpen toch niet zo slim zou zijn, een generaal zomaar afschieten in zo’n ontvlambaar gebied, misschien moeten we maar helemaal niets doen. Maar Trump koos tot schrik van zijn staf juist om het absurde voorstel wel uit te voeren. Op de golfbaan liep hij al een paar dagen te pochen over alweer een grootse daad, ‘s ochtends vroeg flink twitterend omdat op die tijd zijn toezichthouders nog op één oor liggen. Niemand binnen zijn team blijkt hem nog te kunnen stoppen van het begaan van stommiteiten.

In Iran was de haat jegens Amerika al groot, immers ooit de steunpilaar van de harde dictatuur van de Sjah en daarna de steun van Saddam Hussein in de oorlog tussen Irak en Iran. En de boycot van de laatste jaren heeft elke Iraniër geraakt. De poging van ontspanning door Obama en de EU met de afspraken over het Iraanse atoomprogramma werd door Trump opgeblazen. Niet te bevatten voor Iran want het waren juist door Iran gesteunde milities geweest die IS mede van de kaart hebben geveegd, en daarbij speelde Soleimani een sleutelrol. De woede is er dus zeer groot, zelfs bij de oppositie. Die ziet nu hoe door deze actie de conservatieve dictatuur steviger in het zadel is komen te zitten dan ooit.

Afgelopen nacht heeft Iran Amerikaanse bases in Irak gebombardeerd. Irak had de Amerikanen al verzocht het land te verlaten, Iran heeft hen nu een extra por in de rug gegeven om op te rotten. De 40 Nederlandse militairen die daar zaten om mee te doen in het hoogste geweldsspectrum zijn ongedeerd. Heel toevallig is er ook een Oekraïense Boeiing (made in America) bij het opstijgen vanaf de luchthaven Teheran neergestort. Een ongeluk? Eerst maar eens horen wie er in dat toestel zaten.

Door de giga uitstoot van stikstof groeit de natuur juist fantastisch beweert Thierry Baudet. Dat je dan een monocultuur krijgt, een natuur bestaande uit brandnetels, bramen en wat gras, meer niet, dat is precies het ideaal van Baudet. Monocultuur is zijn streven op alle fronten. Er is voor hem slechts één soort Nederlander, niks multiculti, alleen de witte boreale soort. Als hij dat gaat invoeren, de handleiding van Joseph Goebbels ligt nog altijd voor het grijpen, dan kan Geert Wilders met ietwat joods en Indisch bloed inpakken en wegwezen, of de oude oplossing komt weer van stal. Trouwens ook Baudet zelf riskeert dan een vertrek, eveneens vanwege Indische wortels. En hoe Germaans zijn Belgische bloed is zal ook twijfels oproepen.

Een vergelijking met het nazisme is taboe, want niets is te vergelijken met de holocaust van toen wordt vaak gezegd. Maar Charlie Chaplin maakte in 1940 een parodie op Hitler, The Great Dictator, en dat kon hij doen omdat hij ongewis was van de holocaust die nog moest volgen. Chaplin zei zelf dat hij die film nooit had kunnen maken als hij had geweten dat de holocaust aanstaande was. Zo betrekkelijk vaag is dus de weg daarnaartoe.
Het Derde Rijk bestond niet uit één monster en een handjevol volgelingen, een zeer groot deel van de Duitse bevolking stond erachter, boeren en soldaten, huisvrouwen en bejaarden. Juist daarom moet je waakzaam zijn voor stromingen die zich op dezelfde wijze ontplooien en zich in dezelfde richting begeven. Niet wachten tot een nieuwe ramp onafwendbaar is.
Een streven naar een monocultuur is zeker een ferme stap in de foute richting, zowel voor de natuur als voor de menselijke beschaving.

Was de mens echt traditiegetrouw geweest, dan zouden woeste mannetjes met een knuppel vrouwtjes buiten westen slaan en meesleuren naar hun hol waar zij de rest van hun leven het mannetje ten dienste moesten staan en kinderen mochten baren en voeden. In de paar honderdduizend jaar die volgden op die traditie bleek de mens toch geneigd tot enige verandering, maar als wij de huidige tijdgeest beluisteren dan is traditie weer iets dat te vuur en te zwaard moet worden verdedigd, waar geen kleurtje of knalletje aan veranderd mag worden. Sterker, er wordt zelfs terugverlangd naar de benauwde jaren 50 en lichtelijk verholen zelfs naar de donkere tijden van het “Derde Rijk”.

In Den Haag wordt met vrees gekeken hoe het nieuwe jaar zal worden ingeluid. Daar wil de boze burger met een “vreugdevuur” het liefst de hele Randstad in de fik wil steken. Of de politie de boel onder controle houdt is de vraag, het corps is zelf omstreden. De politievrouw die misstanden bij de eenheid Den Haag aankaartte in een interview met de NRC is intussen ontslagen(!). Volgens de politie heeft zij het corps beschadigd en is er van discriminatie en pestgedrag geen sprake. De meldingen van het tegendeel stapelen zich ondertussen juist op.
Bijna iedereen met een kleurtje heeft wel eens of vaak te maken gehad met ongemakkelijke aanhoudingen, zeker in Den Haag. Soms wordt er ook onnodig hard en buitensporig opgetreden, bij zo’n actie verloor Mitch Henriquez het leven (hij had een grapje gemaakt tegen 5 Haagse agenten zonder humor). Volgens het corps was alles volgens de regels gegaan bij die aanhouding met dodelijke afloop.

Intussen is het traditie om zwarte piet met scheldkanonnades, blokkades en dreigementen tegen veranderingen te beschermen. Boeren trokken naar Den Haag om hun traditie van veel te veel dieren op te weinig grond houden te verdedigen. Maar de politie durfde hen niet te weren van de snelweg, want te gevaarlijk met die grote tractoren en de boeren waren nog onder invloed ook. Een politievrouw te paard aan-, een motoragent omver gereden, en nog trad de hermandad niet op. De ene burger (Mitch Henriquez) is de andere (boer) niet.
Vuurwerk is ook zo’n traditie die met alle middelen wordt verdedigd. Een vrouw die boos reageerde toen vuurwerk naar haar hondje werd gegooid werd onderuit geschopt en zij was niet de enige, over een paar dagen wordt de schade opgemaakt.
Hopelijk worden in 2020 de tradities over boord gezet en gaat de mensheid eindelijk weer eens een stapje verder op de ladder van de evolutie, een stapje naar meer beschaving.

In het kader van de feestdagen zendt de publieke omroep “feel good”-programma’s uit. In het ene programma mogen wij zien hoe een vrouw door manlief als broedmachine wordt gebruikt, een heel huis vol klierend kroost als gevolg en een moeder die maar net de zoveelste bevalling heeft overleefd, in het andere worden mensen in beeld gebracht waar wat mee “mis” zou zijn, mensen met “afstand tot de arbeidsmarkt”. Die zijn door de bijstand bij kringloopwinkels gestald, waar zij met behoud van uitkering mogen werken, verkocht als het opdoen van werkervaring en het wennen aan arbeidsritme.

De praktijk in de kringloopwinkels, zoals de VPRO het toont tenminste, is dat mensen gewoon aan het werk zijn, net zoals werknemers bij de Bijenkorf. De interviewer vroeg dan ook of de kringloopmedewerker uit Leeuwarden niet liever “echt” aan het werk zou willen bij dat warenhuis. Nu zit de Bijenkorf dik 100 kilometer verderop voor de Leeuwarder, dus zo erg aantrekkelijk was het voorbeeld niet, maar waarom vindt de VPRO-man werken bij de Bijenkorf “echt” werk en dat in de kringloopwinkel niet? Wat is het verschil?

Bij de kringloop werken mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, maar dat is een valse voorstelling van zaken. De arbeidsomstandigheden zijn bij veel bedrijven zo slecht dat mensen overspannen of met een burn-out in een uitkering raken en vervolgens in de kringloopwinkel te werk worden gesteld. De kringloopmedewerkers in het televisieprogramma waren zeer content met hun baan daar en wilden er graag aan het werk blijven. Als hun verhalen eerlijk voor de camera’s zijn verteld, dan is de conclusie dat zij bij de kringloopwinkel een sociale werkgever hebben en dat zij daar de ruimte krijgen voor eigen inbreng en ontplooiing. Dat zij het met behoud van een marginaal inkomen uit de bijstand doen is daaraan ondergeschikt. De afstand tot de arbeidsmarkt gaat niet op voor de kringloopmedewerkers maar voor ondernemers. Zij bieden werk dat op afstand staat tot een fatsoenlijke arbeidsmarkt. Maar dat hadden we al kunnen weten, want in 2014 staakten schoonmakers niet zozeer voor een betere beloning, maar voor een respectvolle behandeling.

Arbeidsrechten zijn stukje bij beetje gesloopt, werkdruk is toegenomen, de lonen zijn al decennia achtergebleven bij de inflatie waardoor steeds meer geld van arbeid naar kapitaal gaat. Maar waar voorheen actie werd gevoerd voor behoud van banen zie je nu soms een heel andere reactie bij werknemers als hun bedrijf sluit: zij zijn blij.

Afgelopen week ging Teeling Petfood failliet, het personeel van de fabriek in Veenwouden reageerde opgelucht, zelfs blij meldde de Leeuwarder Courant. Zij zaten echt niet uit te kijken naar een werklozenbestaan in een uitkering, dat deden zij ook niet in de tijden dat een uitkering nog enigszins fatsoenlijk geregeld was, maar zij waren blij omdat zij tijdens hun werk bang waren voor explosiegevaar. De directie bezuinigde namelijk op de veiligheid en daar wat van zeggen gebeurde amper, want er heerste een angstcultuur. Dat is tegenwoordig heel vaak zo, een logisch gevolg van de verslechterde positie van werknemers en de navenant toegenomen macht van de directie. Het draait uitsluitend om geld voor de aandeelhouders, de bedrijven worden verkocht of gesloten en personeel ontslagen als dat financieel aantrekkelijker is. Van KLM tot kinderdagverblijven, alles wordt verkocht aan buitenlandse investeerders. En die sluiten het bedrijf als zij dat tot de laatste euro hebben uitgemolken, zoals V&D is gebeurd, of verkopen het voor een habbekrats alsnog, zoals AD, Volkskrant en Trouw aan de Vlaamse Persgroep.

De arbeidsomstandigheden worden teruggedraaid naar die van de jaren 50, de tijd waar rechtse politici zo naar verlangen. Net als toen zijn werknemers niet meer dan noodzakelijke onkostenposten. Zij worden maximaal uitgebuit tegen minimale kosten. Burn outs en ongelukken zijn het gevolg. Werken is steeds vaker ongezond en daarom zijn werknemers soms blij als hun bedrijf sluit, een marginale uitkering met verplicht vrijwilligerswerk is dan zelfs minder erg.

Sinds Fortuyn heeft de roep om strenger te straffen effect gekregen. Ons land staat inmiddels aan top in de EU wat betreft de zwaarte van de strafmaten. Het is een negatieve ontwikkeling, want strenger straffen maakt de samenleving niet veiliger, integendeel.
In de VS waren de straffen altijd al zeer streng, compleet met doodstraf, maar de misdaadcijfers zijn er desondanks torenhoog. Bij ons waren de misdaadcijfers een stuk lager in de tijden van relatief milde straffen. En nog roepen velen hier om de straffen verder te verhogen. De media zijn voor een flink part debet aan die roep. Mensen krijgen tegenwoordig niet alleen via de Telegraaf ophitsend en bang makend nieuws over misdaad, ook de publieke omroepen doen daar nu aan mee. Maar als je mensen zelf laat deelnemen als jury in een rechtszaak, dan vragen zij een mildere straf dan de rechter bleek uit onderzoek in Zwitserland. De enige reden waarom zij tot een milder oordeel komen is feitenkennis. En die krijgen zij als jury niet uit de media, maar van de directe bronnen. In de media worden de feiten opgeleukt of weggelaten, of men is niet goed op de hoogte. Op Radio 1 zegt interviewster Plagge rustig dat een verdachte van een ernstig misdrijf zijn rechten verspeeld heeft. Maar dat is nu net de basis van onze rechtsstaat, iedereen heeft rechten, ook die verdachte, wij leven hier immers niet in China of Saudi-Arabië.

De doodstraf wordt, ondanks het verzoek van Trump om hem vaker te geven, de afgelopen jaren steeds minder opgelegd en uitgevoerd in de VS. Het is een straf die in wreedheid niet onderdoet voor een ernstige misdaad, en de rechtsstaat onderscheidt zich toch van misdadige praktijken door zo humaan mogelijk te straffen. Bij veel strafzaken blijft altijd een kans dat de rechter iets heeft gemist en daardoor tot een foutief oordeel is gekomen. Dan is de doodstraf onomkeerbaar. Bovendien zadel je de rechter en zijn rechtsapparaat op met het uitdelen van een inhumane straf. Dat heeft ook zijn negatieve gevolgen. Van straffen wordt niemand beter, maar van hard straffen wel slechter. Recidive neemt toe naarmate de straf zwaarder wordt. Daarnaast blijkt dat mensen die voor de rechter moeten verschijnen vanwege ernstige delicten voor het overgrote deel psychische problemen hebben. Iedere gevangeniscipier kan vertellen dat hij eigenlijk in een psychiatrische inrichting werkt. De aanpak zou daar op moeten zijn afgestemd, maar het tegendeel gebeurt.

Wij leven met heel veel mensen op een heel klein stukje aarde, daar gebeurt natuurlijk wel eens wat. Die pech kan iedereen treffen, daar moeten wij mee leven, met de kans op pech. Want uitsluiten kan je dat niet, een 100% veilige wereld bestaat niet. Maar waar de overheid strenger optreedt zie je dat het juist onveiliger wordt, of je zit in een dictatuur. Pak de oorzaak aan van criminaliteit , dat is de enige verstandige en slimme manier om de samenleving vrediger te maken.